گر راست نگوییم در این عهد، عجب نیست

مسطر چو بود کنج، چه گناه است قلم را؟!

روشن نشود چون شرر از سنگ چراغت

تا دست به دامن نزنی سوخته‌ای را!

مد نظر، از روی گلت آب حیات است

نخل هوس، از بوس لبت شاخ نبات است!

بر ما سخن سرد عزیزان نه گران است

کآن بر دل ما چون نفس شیشه گران است

دشنام تو در زیر لب، از ما نه نهان است

چون فوده زبان از ته لعل تو عیان است

گفتم: به لب چاه زنخدان تو آن چیست؟

گفتا،لب او خنده زنان: هیچ، دهان است!

بی فکر تو، ناپاک دل از لوث جهانست

بی ذکر تو، دل خانه بی آب روان است

رشکم نبود گر همه بر تخت و نگین است

چیزی که بآن رشک توان برد همین است

افتادگیم ساخته منظور نظرها

دارد بزمین روی اگر چرخ برین است

ترکست که سازد غنی از خلق، و گر نه

شه نیز بابرام ستم کم ز گدا نیست

با نقش جهان نقد تو در حشر نگیرند

آری زر این شهر در آن شهر روا نیست!

چون بهله بصید دلم آن مست بر آرد

نی دل، که بتاراج جهان دست بر آرد

از دامن خود گرد جهان زود بر افشان

ز آن پیش که از دامن او گرد تو خیزد

من رهرو راهی، که بمنزل نرساند

من دانه خاکی که بحاصل نرساند

عشاق تو، تا شمع صفت جان نگدازند

در بزم صفا گردن دعوی نفرازند

ز اندیشه بد گوست، کرم های لئیمان

بی واهمه ابنای زمان رنگ نبازند

شمع است که گریان شده در بزم وصالش؟

یا شعله عرق میکند از شرم جمالش؟!

می گلگون فنا نشأة دیگر دارد

از بر افروختن رنگ خزان دانستم

در دیده غبارم ز چه ره یافته، دانی؟

نور نگاه میکندت خانه روشنی