زان دشمن نزدیک که دورش نتوان کرد

ناچار گزیری نبود همنفسی را

پیداست بر ارباب فراست که ندارد

افشاندن دم فایده، اسب مگسی را

با هرکه نشنید نفسی، خواجه حسن را

از گاو و ز گوساله ی خود، گفت و شنید است

از بس که سیاهی زند از ماست به مردم

باور نکنم گوید اگر ماست سفید است

ای آن که به مدح تو ز من آنچه سزا بود

راضی نشدم تا همه را ذکر نکردم

تا چند کنی فکر، پی جایزه دادن

در گفتن شعر این همه من فکر نکردم!