از پیش من ای ماه جهان گرد مرو

وی غنچة نازِ نازپرورد مرو

در عشق تو با من نفسی بیش نماند

یک لحظه غنیمت است، بیدرد، مرو

دلگیر بود نالة بلبل بی‌تو

پر دردسرست نشئة مل بی‌تو

بی‌تاب بود طرّة سنبل بی‌تو

نوبر نکند شکفتگی گل بی‌تو

هستی همه گرچه هست از فیض اله

هستیِّ پس از فنا بود خاطرخواه

هر چند که خلعت همه از شاه بود

ممتاز بود قبای پوشیدة شاه

یارب نفس گرم ثنا سنجم ده

وز درد طلب راحت هر رنجم ده

از خویش تهی کن وز خویشم پر کن

ویرانه کن و در خور آن گنجم ده

دنیا چاهی است نزد دانا بی‌ته

طول امل است ریسمان این چه

هر چند بود جامة عمر تو دراز

بر قامت طول امل آید کوته

آمد سر زلف بند بند افکنده

چین در خم طرّة کمند افکنده

هر عقده که برداشته از کار دلی

بر گوشة ابروی بلند افکنده

یارب گرة غفلتم از دل بگشای

گرد هوسم ز چهرة جان بزدای

چون آینه‌ام ز زنگ هستی برهان

هیچم کن و پس هر آنچه هستی بنمای

رفتی رفتی ز پیشم ای جان رفتی

چون صبح طرب ز شام هجران رفتی

آلودگی صحبت ما ننگت بود

چون شعله ز ما کشیده دامان رفتی

هر دل که نداشت نور دانشمندی

از زهد و ریاضتش نشد خرسندی

مرغی که به سوی شاخ بایدش پرید

زینش چه که پا گشایی و پربندی!

ای آنکه دو لب به نشئة مل داری

شیرین دهنی چون غنچة گل داری

معشوقی و عاشقانه می‌خوانی شعر

با آنکه گلی، زبان بلبل داری

لطف و کرم و طبع وفاجو داری

هر چیز که داری همه نیکو داری

بی‌پرده به چشم عاشقان جلوه‌گری

گر هژده هزار پرده بر رو داری

تا کی فیّاض ترک مستی تا کی!

زاهد چو نیی تو، بت‌پرستی تا کی!

این بار گران زور دگر می‌خواهد

عجز تو و طمطراق هستی تا کی!

تا کی هدف بوده و نابوده شوی

ترسم در زیر بار فرسوده شوی

تا چند به دوش خود کشیدن خود را

بردار ز خود دست که آسوده شوی

ای آنکه به چهره کمتر از باغ نیی

در دل سیهی چو لالهٔ داغ نیی

از جستن صیدی چون من از بند غمت

داغم من و داغم که چرا داغ نیی