گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه در عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی به خویشتن درنگرم

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم

سألتک بل اوصیک ان مت فاکتبی

علی لوح قبری کان هذا تیما متیماً

لعل شیخاً عارفاً سنن الهوی

یمر علی قبر الغریب فسلما

الیس عجیباً انهن قتلتنی

[...]

بنیت عمراً غیر شاکر نعمتی

والکفرمخبثة لنفس المنعم

ولقد لسعت حیة الهوی کبدی

فلا طبیب لها و لاراق

الا الحبیب الذی شفعت به

فعنده رقیتی و تریاق

لولا شقاوة جدی ما عرفتکم

ان الشقی الذی یشقی بمن غروا

الی اللّه کل الامر فی الخلق کله

ولیس الی المخلوق شیء من الامر