دردم نه ز کعبه بود کز روی تو بود

مستی نه ز باده بود کز بوی تو بود

ما را خواهی مراد ما باید خواست

یکباره ز پیش خویش بر باید خاست

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرد ای ناداشت‌

یک ره که دلت بمهر ما یا زانست

هجرانت کشیدن ای نگار آسانست‌

مردی که بر راه عشق جان فرساید

آن به که بدون یار خود نگراید

عاشق بره عشق چنان می‌باید

کز دوزخ و از بهشت یادش ناید

در قصه عشق تو بسی مشکلهاست

من با تو بهم میان ما منزلهاست‌

عجبت لمن یقول ذکرت ربی

فهل انسی فاذکر ما نسیت.

در هجر همی بسازم از شرم خیال

در وصل همی بسوزم از بیم زوال

پروانه شمع را همین باشد حال

در هجر نسوزد و بسوزد بوصال

معبود خودی و عابد خویشتنی

زیرا که برای خود کنی هر چه کنی‌

یک بار بکوی ما گذر باید کرد

در صنع لطیف ما نظر باید کرد

گر گل خواهی بجان خطر باید کرد

دل را ز وصال ما خبر باید کرد

گر من بمرم مرا مگویید که مرد

گو مرده بدو زنده شد و دوست ببرد

زان می‌نرسد بنزد تو هیچ خسی

در خوردن غمهای تو مردی باید!

و فی کل شی‌ء له آیة

تدلّ علی انه واحد

در صنع آله بی عدد برهانست

در برگ گلی هزارگون دستانست‌

خود می‌پسندید، و تو هنوز در عدم!

ای بوده مرا و من ترا نابوده

ای در عالم عیان تر از هر چه عیان

پنهان تری از هر چه نهان‌تر بجهان‌

ای دورتر از هر چه برد بنده گمان

نزدیک تری به بندگان از رگ جان!

زانجا که جمال و حسن آن دلبر ماست

ما در خور او نه‌ایم او در خور ماست‌

ای عقل اگر چند شریفی دون شو

وی دل ز دلی بگرد و خون شو خون شو

در پرده آن نگار روز افزون شو

بی چشم در آ و بی زبان بیرون شو!!

و حقک لا نظرت الی سواکا

بعین مودة حتّی اراکا

بر بندم چشم خویش و نگشایم نیز

تا روز زیارت تو ای یار عزیز

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم

وصل آمد و از بیم جدایی رستیم

با دلبر خود بکام دل بنشستیم‌