مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۳۸
از بس که رسد زخم غمت سوی دلم
با درد تو درساخته شد خوی دلم
هر بام چو شام در نماز آرم روی
سوی در و بام تو بود روی دلم

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۳۹
شمعم که ز تست جانم ای جانانم
بی سوز تو زیست یک نفس نتوانم
گر باد وزد بر تو بمیرم در دم
ور دور شوی زمن برآید جانم

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴۰
ترسم که شبی سحر دعایی بکنم
وز سوز به گریه، های هایی بکنم
بیداد تو پیش دادگر بردارم
وز بی خبری ترا دعاِی بکنم

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴۱
هجر تو تباه کرد حالم چه کنم
بگرفت ز جان بی تو ملالم چه کنم
گفتی مَگِری منال در فرقت من
چون بی تو نگریم و ننالم چه کنم

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴۲
دُر از لب گوهر شکنش میخواهم
یک نکته ز شیرین دهنش میخواهم
او را همگی ز جان و دل میخواهند
اما نه بدینسان که منش میخواهم

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴۳
هنگام وداع تا به منزل رفتیم
از آب دو دیده پای در گل رفتیم
توفیر سفر نگر که از صحبت تو
با دل، برت آمدیم و بی دل رفتیم

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴۴
ما گرچه به نطق طوطی خوش نفسیم
بر شکر گفتههای سعدی مگسیم
در سنت شاعری به اجماع امم
هرگز من و سعدی به امامی نرسیم

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴۵
ای چرخ ز گردش تو خرسند نیم
آزاد کنم که لایق بند نیم
گر میل تو بابی هنر نااهل است
من نیز چنان اهل و هنرمند نیم

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴۶
هر شب چو شباهنگ بگرید با من
ناهید به آهنگ بگرید با من
وز جور تو سنگدل چو گریم بر خود
حقا که دل سنگ بگرید با من

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴۷
در عشق تو کس تاب نیارد جز من
در شوره کسی تخم نکارد جز من
با دشمن و با دوست بدت می گویم
تا هیچکست دوست ندارد جز من

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴۸
نه کارگر است چاره سازی با تو
نه درگیرد زبان درازی با تو
نه رام شوی به دلنوازی با من
مشکل کاریست عشق بازی با تو

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴۹
آمد بنشست، گفت: «برخیز و برو!
مستی و دمید صبح، برخیز و برو!»
لب بر لب من نهاد و میگفت به راز:
«کای یار دلاویز، میاویز و برو!»

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۵۰
ما را نبُوَد دلی که کار آید ازو
جز ناله که هر دمی هزار آید ازو
چندان گریم که کوچهها گِل گردد
نِیْ روید و نالههای زار آید ازو

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۵۱
جانکاه منی و دلفزای همهای
دلبند منی و دلگشای همهای
بیگانه شدی با من و این هیچم نیست
این میکشدم که آشنای همهای

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۵۲
ای دل ز می غرور مستی تا کی
وی مرغ هوای عرش پستی تا کی
همکاسه روح القدسی، بهر دو نان
دیوی و ددی و سگ پرستی تا کی

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۵۳
از سادگی و سلیمی و مسکینی
وز سرکشی و تکبر و خودبینی
بر آتش اگر نشانیم بنشینم
بر دیده اگر نشانمت ننشینی

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۵۴
هر دم ز من دلشده بیزار شوی
بی هیچ کینه ز من دل آزار شوی
قدر من دلسوخته دانی لیکن
روزی که به روز من گرفتار شوی

مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۵۵
نه عشق شنیدهام بدین رسوایی
نه دلشده دیدهام بدین شیدایی
صبر اندک و عشق آمده دل رفته ز دست
خصم آگه و او سرکش و من سودایی
