دیدی ملکی که دست درویش گرفت

آن گه بنواخت در بر خویش گرفت‌

آن گه بولی و صاحب جیش گرفت

آن گاه بکشت و کشته را پیش گرفت؟!

ای باز هوا گرفته باز آی و مرو

کز رشته تو سری در انگشت منست.

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که: من از هر چه بعالم بترم!

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم!!

دلداده بسی بینم و دلدار یکی

جوینده یار بی‌عدد، یار یکی!

گل را اثر روی تو گل پوش کند

جان را سخن خوب تو مدهوش کند

آتش که شراب وصل تو نوش کند

از لطف تو سوختن فراموش کند.

اغرّ علیه للنّبوّة خاتم

من اللَّه مشهور یلوح و یشهد

و ضمّ الاله اسم النّبیّ الی اسمه

اذا قال فی الخمس المؤذّن اشهد

ای درّ بچنگ آمده در عمر دراز

آورده ترا ز قعر دریا بفراز

غوّاص ترا نهاده بر دست ز ناز

افتاده ز دست و باز دریا شده باز!

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که: من از هر چه بعالم بترم‌

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم‌

گفتی: بکنم کار تو بنوا فردا

و آن کو که ترا ضمان کند تا فردا؟!

بر آتش عشق جان همی عود کنم

جان بنده تو، نه من همی جود کنم‌

چون پاک بسوخت عشق تو جان رهی

صد جان دگر بحیله موجود کنم.

گر کعبه وصل تو کنند بر ما ناز

از بادیه هجر که مان دارد باز؟

ما می‌گردیم در بیابان نیاز

کز دور روا بود سوی کعبه نماز!

آری بسرای دوست بس راهی نیست

آن را که جز از دوست نظر گاهی نیست.

بر چهره خوب تو فشاندیم ثنا

جان و دل و دیده هر سه کردیم فدا

در هر چه کنی، ز دل بدادیم رضا

حکمی که کنی و گر بجانست، روا.

ای دور ز چشم، با دلم یک جایی

پیدا بدلی، ز چشم ناپیدایی!

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده، یا دیده خود اوست‌

در عشق توام کار بدانجای رسید

کز دیده خود دریغم آید رخ تو!

خود تن بقضا در ده و خود سرکش باش

جز آن نبود که تو نخواهی، خوش باش!

گفتم که: چو زیرم و بدست تو اسیر

بنواز مرا، مزن تو ای بدر منیر

گفتا که: ز زخم من تو آزار مگیر

در زخمه بود همه نوازیدن زیر