از روی نکو صبر نمی‌شاید کرد

لیکن نه به اختیار می‌باید کرد

خفتی و به خفتنت پراکنده شدیم

برخاستی و به دیدنت زنده شدیم

دی مردکی آب پشت می‌‌ریخت به دشت

می‌‌گفت و ازین حدیث می ‌در نگذشت

‌باری چو گناهکار می‌‌باید بود

‌هم در کف پاک به که در کون پَلشت

آن شیفته را چو باد در بوق افتاد

آن گنبد سیم‌رنگ بر باد بداد

‌از بهر مناره بادیه وقف بکرد

‌همسایهٔ بد خدای کس را ندهاد

آن عهد به یاد داری و دولت و داد

کز عاشق بیچاره نمی‌‌کردی یاد؟

‌آنگه بگریختی که کس چون تو نبود

‌و امروز بیامدی که کس چون تو مباد

گفتم که بیا پیش من ای حور‌نژاد

گفتا که بیار تا چه‌ام‌ خواهی داد

‌گفتم که دعا کند به تو مادر من

‌گفتا به دعای مادرم خواهی گاد؟

ترسم که بنفشه آب سیبت ببرد

بازار جمال دلفریبت ببرد

‌بر حاشیهٔ دفتر حسن آن خط زشت

‌منویس، که رونق کتیبت ببرد

از می طرب افزاید و مردی خیزد

وز طبع گیا خشکی و سردی خیزد

‌در بادهٔ سرخ پیچ و در کون سفید

‌کز خوردن سبز روی زردی خیزد

هر کس که به بارگاه سامی نرسد

از بخت سیاه و بد کلامی نرسد

‌همگر که به عمر خود نکردست نماز

‌شک نیست که همگر به امامی نرسد

دیوار چه حاجت که مُنقَّش باشد

یا عود و شکر بر سر آتش باشد؟

‌دانی که به عیش ما چه در می‌‌باید؟

‌این مطرب اگر نمی‌‌زند خوش باشد

چون دید که پیریم سپیدی بفزود

برگشت و ارادتی زیادت ننمود

‌گفتم که اگر سپید شد مویم زود

‌شکر است، که دل همان‌ سیاه است که‌ بود

خلق از تو به رنجند و خدا ناخشنود

لعنت به تو می‌بارد و بر گَبر و جهود

‌سر زخم نگوید که چرا می‌زائید

‌آن خایه که نُه مَه به تو آبستن بود

این ریش تو سخت دیر بر می‌‌آید

موی زَنَخَت به زیر بر می‌آید

‌با این همه، چون کون تو می‌آرم یاد

‌آبم به دهان کیر بر می‌آید

سرو ِ قد تو خمیده کی خواهم دید؟

لعل لب تو مکیده کی خواهم دید؟

‌پیراهن تو به تن خیالی دیدم

‌شلوار تو را کشیده کی خواهم دید؟

ای مَعشَر یاران که رفیقان منید

عیش خوش خویشتن مُنَقَّص نکنید

‌این مطرب ما نیک نمی‌داند زد

‌زین جاش برون کنید و نیکش بزنید

ای دیده، به هَرزه لؤلؤ ناب مریز

بر روی چو زر اشک چو خوناب مریز

‌شرط است که از پس خوشی ریزند آب

‌تو هیچ خوشی ندیده‌ای، آب مریز

آمد به نماز آن صنم کافرکیش

ببرید نماز مؤمنان و درویش

‌می‌گفت امام مستمند دل‌ریش

‌ای کاش من از پس بدمی، وی از پیش

بشنو سخن فراخ و دل تنگ مکن

کان دوست نباشد که برنجد ز سخن

‌ای کنده درخت مهربانی از بن

‌شاید که فراموش کنی عهد کهن

گر خوب‌تر از روی تو باغی بودی

پایم همه روزه راه آن پیمودی

‌چندان کَرَمت نیست که خشنود کنی

‌درویشی از آن باغ به شفتالودی؟

ای خواجه اگر با خرد و تمکینی

جز جَلق زدن کار دگر نگزینی

‌چه خوش‌تر ازین بود، که هنگام جَماع

‌تا خایه فرو بری، سرش را بینی