بر آتش عشق جان همی عود کنم

جان بنده تو نه من همی جود کنم

چون پاک بسوخت عشق تو جان رهی

صد جان دگر به حیله موجود کنم

از هرچه مرا بود بپرداخته ام

تا هر چه ز دوست بود بشناخته ام

در آتش عشق دوست بگداخته ام

زان بیش بسوختم که بشناخته ام

یک چند طپیدیم و در آن فرسودیم

آخر چه بسوختیم فرو آسودیم

عاشق نبود هر آنکه تا جان باشد

جانرا چه خطر بود چون جانان باشد

در عشق همیشه عهد و پیمان باشد

یا این باشد به عشق یا آن باشد

دل پر غم دیگران مرا یاد کنی

بر خویشتن از گزاف بیداد کنی

در عشق تو گه مست و گهی پست شدم

بر یاد تو گه نیست گهی هست شدم

در هستی ودر نیستی ام گر نگری

یکبارگی ای نگار از دست شدم

خوبان صنما عتاب چندین نکنند

هر روز یکی اسب جفا زین نکنند

عاشق کشی و ستمگری هر دو بهم

با دلشدگان دلبر من این نکنند

یک قوم در اختیار خود بی خبراند

یک قوم در اختیار حق در خطراند

بگذشته ز راه هر دو قومی دگراند

کز خود نه بخویشتن همی درگذرند

در هجر همی سوزیم از شرم خیال

در وصل همی سوزیم از بیم وصال

پروانه شمع را چنین باشد حال

در هجر بسوزد و بسوزد ز وصال

جز روی تو زلفین ترا مجلس نیست

کس جز تو در اینجهان ترا مونس نیست

در عشق تو ای نگار ایدون گریم

وانروز که کم گریم جیحون گریم

آهم نرسد کنون همی خون گریم

خونم چو رسد مرا بگو چون گریم؟

گر بر سر من خار و خسک بارانی

باران ترا دوخته ام بارانی

آنکس که کمال عشق خود را بشناخت

معشوق ز ذوق عشق با عشق شناخت

شب گشت چو روزم ز رخ فرخ تو

زهر غم من شکر شد از پاسخ تو

نزد تو از این دلم بدانجای رسید

کز دیده خود بدید عمدا رخ تو

ای هر چه ترا مراد آن باید کرد

دیدار تو آفتاب جان باید کرد

گر کار برسم پاسبان باید کرد

جان در سر کار دوستان باید کرد

بر آتش عشقت دل و جان عود کنم

جان بنده تست من همین سود کنم

چون پاک بسوزد آتش عشق تو جان

صد جان دگر به حیله موجود کنم

قومی دل و جان در سر کار تو کنند

قومی که همی بوی وصال تو برند

اندر دو جهان هر چه ترا آید پیش

مقبول نباشد آن ترا ای درویش

ما قبله یار خویشتن بودستیم

وازسجده آن بتان برآسودستیم

از بهر نظاره خطابینان را

خورشید بطامات بیندو دستیم

یارب دل پاک و جان آگاهم ده

آه شب و گریه سحرگاهم ده

در راه خود اول ز خودم بیخود کن

بیخود چو شدم ز خود بخود راهم ده