تا بر چه نسق وجه تو زد چرخ رقم

کان شمع نظر کشیده نیکو بقلم

تا بر چه نسق وجه تو زد چرخ رقم

کان شمع نظر کشیده نیکو بقلم

من باده به مردم خردمند خوردم

یا از کف خوبان شکرخند خوردم

هرگز نخورم ز باده خوردن سوگند

حاشا که به جای باده سوگند خورم

اسبی که بود پویه گهش چرخ نهم

در تک شکند تارک خورشید به سم

برگرد جهان چو شعلهٔ جواله

گر چرخ زند نگسلدش دم از دم

بر پیکر آن سرور خورشید علم

کز عارضه‌ای گشته مزاجش درهم

چندان به دمم دعا که برباد رود

از آینهٔ وجود او گرد الم

از آبله‌ای تازه گل باغ ارم

حاشا که شود طراوت روی تو کم

نی جوهر حسن لاله است از ژاله

نی زیور خوبی گل است از شبنم

با قد خمیده چون صراحی شب و روز

در «قهقهه »ام ولیک خون میگریم

هزاران چاره ضایع گشت و یک دردم نشد ساکن

کنون درد دگر از پهلوی هر چاره ای دارم

هر چه باداباد حرفی چند میگویم به او

کار خود در عاشقی این بار یکسر میکنم

مجلس عیش است کوته کن فغانی درد دل

این حرارت جای دیگر کن که ما خود آتشیم

بلبلان از بوی نوروزی به فریاد آمدند

کم نئیم از بلبلی ما نیز فریادی کنیم

خیمه سلطان گل بر سبزه و صحرا زدند

خیز تا آن جا رویم از دست دل دادی کنیم

دهر بنیاد جوانی می کند، ساقی کجاست

موسم عیش است تا ما نیز بنیادی کنیم

آذری چون آب در زنجیر بودن تا بکی

چون صبا یک ره هوای سرو آزادی کنیم

نه نام بمن گذاشتی نه نشان

ای عشق ترا چنین نمیدانستم

چنبر شده ام چنان که می نشناسد

کس موی زهار را زموی زنخم

روزی که گرفت کاتب صنع قلم

مشکل دهنش به هیچ گردید رقم

از خنده پدید شد دهانش آری

پیدا ز تجلی وجودست عدم

ای در ته دریای گناهان شده گم

تیره شده بر طالع شومت انجم

چندانکه بکردند زراعت مردم

هرگز دیدی که جو بیارد گندم؟

این فرقه که زد خامه تحقیق رقم

صد بحر حقیقت‌ست در وی مدغم

زنهار به نم مباش قانع زین یم

کاین دریا را موجه ذاتیست کرم

گفتم رمزی با تو صریح و مبهم

بشنو که کند گوش ترا رشک ارم

گر زنده شود دلت بگو شکر نعم

ورنه تو اصم باش و مرا گیر ابکم