چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ

پیمانه چو پر شود چه بغداد و چه بلخ

می نوش که بعد از من و تو ماه بسی

از سَلخ به غُرّه آید از غُرّه به سلخ

چون عمر به سر رسد، چه بغداد چه بلخ،

پیمانه چو پر شود، چه شیرین و چه تلخ؛

خوش باش که بعد از من و تو ماه بسی،

از سَلْخ به غُرّه آید، از غُرّه به سَلْخ!

ما را که بود چه در بخارا و چه بلخ

از حسرت شیرین‌دهنان کامی تلخ

بی‌ماه‌وَشی خوش نبود عمر چه سود

کز غره هزار ماه آریم به سلخ

در دهر دنی که هست شیرینش تلخ

یک دم نزدیم خوش نه در شام و نه بلخ

قدّم چو هلال شد ز بار مه و سال

تا چند بریم غره را باز به سلخ؟

چون عمر به سر رسد چه بغداد و چه بلخ

پیمانه چو پر شود چه شیرین و چه تلخ

خوش باش که بعد از من و تو ماه بسی

از سلخ به غرّه آید از غره به سلخ

چون عمر به سر رسد چه بغداد و چه بلخ

پیمانه چو پر شود چه شیرین و چه تلخ