چون عاقبت الامر بباید مردن

جز یکدمه را نگه نباید کردن

گر تو غم نا آمده و رفته خوری

ای بس غم بیهوده که باید خوردن

تا با شدم این جان گرامی در تن،

خواهم به غم عشق تو جان پروردن

چون زلف تو تا سرم بود بر گردن

شور تو ز سر بدر نخواهم کردن

ذوقی دگرست وقت گل می خوردن

همچون درمش ورق به گرد آوردن

وآنگه به سر ماه رخی سرو قدی

از روی طرب نثار بر وی کردن

مشکل باشد ز دام او جان بردن

مشکل تر از این، دل به کفش نسپردن

از بس همه چیزش به نظر شیرین است

چون حب نبات می توانش خوردن!

نیک است بکس بخویش نیکی کردن

آزار کسست خویشتن آزردن

القصه بخویش میکنی آنچه کنی

نیکی و بدی بکس نشاید کردن

من در عجبم که هر که خواهد مردن

با خود بجز از کفن نخواهد بردن

از بهر چه آزار خود و یار کند

و آماده کند آنچه نخواهد خوردن

در بحر محیط غوطه خواهم خوردن

یا غرق شدن یا گهری آوردن

کار تو مخاطره است خواهم کردن

یا سرخ کنم روی بدان یا گردن

من در عجبم که هر که خواهد مردن

با خود بجز از کفن نخواهد بردن

در معنی حرف بایدت پی بردن

با مهر ده و دو مه «وفایی» مردن

آبی که تغیر شد، به اوصاف ثلاث

گر آب حیات است نباید خوردن

ای آنکه خوش است در فراقت مردن

در هجر تو چاره نیست جز غم خوردن

آن رشته حمایل تو را افکندم

چون رشته مهربانیت در گردن