آنی که ابد ز عمر تو مایه کند

وز خاک درت سپهر پیرایه کند

جز چتر تو عرش را نباشد این قدر

کاو بر سر سایۀ خدا سایه کند

گر دل ز فروغ عشق پیرایه کند

فردوس ز خاک پاش سرمایه کند

این دانه که در زمین تن افکندند

گر برخیزد بر آسمان سایه کند