چشم و دهن آن صنم لاله رخان

از پسته و بادام کشیده ست نشان

از بس تنگی که دارد این چشم و دهان

نه گریه در این گنجد نه خنده در آن

این دیبه دو روی به کلک دو زبان

پرداخته شد به قوت خاطر و جان

بستانش به نام ایزد ای باد وزان

لوهور به نزد خواجه بونصر رسان

ای برتر من کرده هزاران احسان

یک سعی کن و مرا ز زندان برهان

لیکن ز آنسان گرم نداری پس از آن

والله که مرا آرزو آید زندان

زنده به تو مانده ام من ای جان جهان

زیرا که بدیده ام به تیمار تو جان

هر جا که موافقت درآید به میان

صد سال توان زیست به یک جا آسان

صد بار به نیکی هنرم کرد ضمان

یک دعوی را از تو ندیدم برهان

این بس نبود شگفت زیرا به جهان

کردار گران شده است و گفتار ارزان

امروز منم تفته دل و رفته روان

تلخم شده زندگانی اندر زندان

وآنچ انده کرد مر مرا بر دل و جان

بر شیران کرد ضرب سلطان جهان

چون حاصل آدمی در این شورستان

جز خوردن غصه نیست تا کندن جان

خرم دل آنکه زین جهان زود برفت

وآسوده کسی که خود نیامد به جهان

گر بر فَلَکَم دست بُدی چون یَزدان

برداشتَمی من این فَلَک را زِ میان

اَز نو فَلَکی دِگَر چنان ساختَمی

کآزاده به‌ کامِ دل رسیدی آسان

گر بر فَلَکَم دست بُدی چون یزدان،

برداشتمی من این فلک را ز میان؛

از نو فلک دگر چُنان ساختمی،

کازاده به کامِ دل رسیدی آسان.

چشم من و چشم آن بت تنگ دهان

در بیع و شری شدند و در سود و زیان

کردند یکی بیع زما هر دو نهان

آن آب بدین سپرد و این خواب بدان

تیغ ملک شرق خداوند جهان

شیری است تنش به جمله چنگال و دهان

چون ناخن او باز شود با دندان

در ناخن سرگیرد و در دندان جان

هر شاه که داشت دولت و بخت جوان

هر دو یله کرد و خود برون شد زمیان

ایزد چو تو را کرد شهنشاه جهان

هر دو به تو داد وگفت جاوید بمان

یک شب غم هجران تو ای جان جهان

با هشت زبان بگفتم ای کاهش جان

موسوم همه جان شد آن راز جهان

با هشت زبان راز نماند پنهان

ای یار تبیره زن بایسته چو جان

وی همچو تبیره چست و باریک میان

دو رخ چو تبیره دارم ایجان جهان

یکچند بر اینم زن و یکچند بر آن

چون از تو بجز عشق نجویم بجهان

هجران و وصال تو مرا شد یکسان

بی عشق تو بودنم ندارد سامان

خواهی تو وصال جوی خواهی هجران

دیدیم نهان گیتی و اهل دو جهان

وز علت و عاربرگذشتیم آسان

آن نور سیه زلا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماندو نه آن

دیدیم نهان گیتی و اهل دو جهان

وز علت و عار برگذشتیم آسان

و آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

ز آن نیز گذشتیم نه این ماند نه آن

اکنون که فلک بقصد من بست میان

وان یار بخشم و جور بگشاد زبان

در کار من ای اجل توقف چکنی

بشتاب و مرا ازین بلا باز رهان

چندین چه زنی نظاره گرد میدان

اینجا دم اژدهاست و زخم پیلان

تا هر که درآید بنهد او دل و جان

فارغ چه کند گرد سرای سلطان

چشم و دهن آن صنم لاله رخان

از پسته و بادام گرفتست نشان

از بس تنگی که دارد آن چشم و دهان

نه خنده در این گنجد و نه گریه در آن