از زلف تو بوی عنبر و بان آید

زان تنگ دهان هزار چندان آید

زلف تو همی سوی دهان زان آید

خربنده به خانه شتربان آید

در گلشن ما سمن مغیلان آید

وز ابر غم تو قطره طوفان آید

ما را ز تو بسکه در درون پیکار است

از دیده بجای اشک پیکان آید

زآن کوی، جواب نامه ی ما ناید

گفتم که بصبر آید، اما ناید!

هر کس که فرستمش من آنجا، ماند

وآنکس که فرستیش تو اینجا، ناید!