این خانه که باد منزل عیش مدام

هر شیشه اش از باده عشرت یک جام

هر سو نگری کتاب یا آیینه است

القصه که «در صورت و معنی » است تمام

حیف است اگر ز دخت رز جویی کام

کاین فاحشه باشد از ذوات اعلام

تا کی سر خود به پای خودخواهی سود

تا چند کشی است منت این گوده حرام

ز آغاز وجود خویشتن تا انجام

هرگز نزدم در ره حق جویی گام

افسوس که پرکار صفت از غفلت

دورم همه در لغزش پا گشت تمام

رندی به بغل صراحی و در کف جام

با واعظ شهر گفت کای شیخ انام

چون هر دو بود زآب عنبر و سرکه و می

آن بهر چه شد حلال و این گشت حرام

زاهد که بخون خوردن خلقست مدام

باکش نبود نه از هلال و نه حرام

این طرفه که باشد او مسلمان تمام

ما سوختنی کشتنی از یک دو سه جام

در وسمه کشی چو ابروی خنجر فام

افزون گردد خیره کش و خون آشام

شمشیر یلان کشد چو یازی ز غلاف

تیغ تو خورد خون چو در آید به نیام

سردار اسرار مسالک آن سه مقام

کآن هر سه نشان بر بدل افتادش بنام

این جمع ندانند مگر وایابی

از تفرقه و سوخته وپخته و خام

سردار ز روی ذوق نز سوق کلام

در مشرب من بهشت ره باده حرام

بی شاهد و بی ندامه با کار و به ترس

افراط می نه پخته با سفله خام

آن را که بود درستیی در فرجام

هم محرم خاص آید و هم مرجع عام

آسان نبود کشاکش پاس قبول

زنهار نگردی به نکویی بدنام

خواهی که رسی به کام، بردار دو گام

یک گام ز دنیا و دگر گام، ز کام

نیکو مثلی شنو ز پیر بسطام

از دانه طمع ببر که رستی ازدام

در مذهب آنکه عقل او هست تمام

هستی‌ها را جز به عدم نیست قیام

تا نیست نگردی نشوی هست از آنک

هستی است که نیستی نهادندش نام

با مردم عام هست خود عارف عام

آگاه ز پختگی او نی هر خام

بینند به رنگ خویش او را همه خلق

در بی رنگی اگرچه او هست تمام

تا می نکنی ز معرفت شیرین کام

حاصل نشود کام تو از نقل کلام

حلوا حلوا اگر بگویی صد سال

از گفتن حلوا نشود شیرین کام

کردیم به بزم دیده چون شمع مقام

بردیم به سر عمر در اندیشهٔ خام

چون شمع تمام گشت می‌میرد و ما

افسوس که مردیم و نگشتیم تمام

خواهی که رسی به کام، بردار دو گام

یک گام ز دنیا و دگر گام، ز کام

نیکو مثلی شنو ز پیر بسطام

از دانه طمع ببر که رستی ازدام

در مذهب آنکه عقل او هست تمام

هستی‌ها را جز به عدم نیست قیام

با مردم عام هست خود عارف عام

آگاه ز پختگی او نی هر خام

تا می نکنی ز معرفت شیرین کام

حاصل نشود کام تو از نقل کلام

کردیم به بزم دیده چون شمع مقام

بردیم به سر عمر در اندیشهٔ خام