عمریست که بهر کام دارم ناکام

از شام نظر به صبح و از صبح به شام

هر چند که عمر من به ناکام گذشت

بگذشت بنا امیدیم عمر تمام

عاشق که مراد خویش جوید مادام

هرگز نرسد ز وصل دلدار بکام

پروانه که سوخت جان خویش از پی وصل

آنسوخته را شه مه اقبال تمام

ای سرو سهی خاک رهت وقت خرام

کی صورت مه بود چو حسن تو تمام

هر کسکه ترا بنده بود پادشه است

در بندگی تو پادشاه است غلام

ای آنکه بحسن شهره یی در ایام

هرگز نرسد شکست ایماه تمام

شاید که کند زمانه از هفت اختر

در پاس تو بر بام فلک هفت غلام

ای آنکه بحسن و خوبیی ماه تمام

ترک فلک از بندگیت یافته کام

آرند ز خسروان پی بند گیت

روم و ختن و هند و حبش چار غلام

ای نام تو در هر لغتی ذکر انام

وز تذکرهٔ نام تو شیرین لب و کام

بی‌نام تو شعله‌ها تباهند تباه

با نام تو کارها تمامند تمام

ای درگه خاصت از شرف کعبه عام

وی چرخ به سدهٔ تو در سجده مدام

نام تو از آن زمانه محراب نهاد

تا خلق به سجدهٔ تو آیند تمام

انصاف بده ای فلک مینا فام

زین هر دو کدام خوبتر کرد خرام

خورشید جهانگرد تو از مطلع صبح

یا ماه جهانگرد من از جانب شام

تا کار جهان به کام کس نیست مدام

عیش تو مدام باد و کار تو تمام

در مجلس عشرت تو غم خوردن دهر

یارب که بود چو روزه در عید حرام

انصاف بده ای فلک مینا فام

کز این دو کدام خوبتر کرد خرام

خورشید جهانتاب تو از جانب صبح

یا ماه جهانگرد من از جانب شام

روزها میبود مشغول صیام

یک ته نان میرسیدش وقت شام

در کوی هوس خاک نشینم ایام

هر روز سحر به خدمتم آید شام

صد قافله خواب پیش بختم به سجود

صد دریا ز هر نزد عیشم به سلام

بر خوان صلات تا به کی لقمه خام

در جام عطات چند این آب حرام

صبری که نمک برشته تر گردد دل

سعیی که به من سرشته تر گردد جام

در مذهب ما دویی حرامست حرام

اینک من و تو دویی کدامست کدام

در میکده آن نغمه منصور شنو

گاه از دهن شیشه و گاه از لب جام

چون اخگرت از شعله بجوشد ز مسام

خامی تو هنوز ای به هستی بدنام

می‌سوز مگر پخته شوی زآن که بود

خاکستر پخته بهتر از شعله خام

فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام

چون من نگرفته کس ز رسوایی کام

سودای دلم همیشه طغیان دارد

دیوانه عشق را بهارست مدام

مگذار کُمیت فهم را سست لجام

کز منزل خویش بگذری چندین گام

مغرور به عقل خود نمی‌باید شد

سالم نجهد شناور از بحر، مدام

از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام

بشتاب که خرسند نگردم به پیام

گوشم خبرت جوید و چشمم دیدار

گو چشم ز گوش پیشتر یابد گام

از گریه نکرد ضعف در دیده مقام

وز درد نشد نظاره بر دیده حرام

در رهگذر مرغ خیالت چشمم

در زیر غبار مانده چون حلقه دام

ای گل شده بی‌رخ نکویت بدنام

وز شرم لب تو باده گردیده حرام

ابروی ترا هلال گفتم، مه نو

بالید به خود چنانکه شد ماه تمام