صدری که به صدق، صدر ثقلین او بود

در شرع، نخست، قُرَّة العین او بود

با خواجهٔ کاینات، در خلوت خاص

حق میگوید که ثانی اِثْنَین او بود

آن پیشروی، که شرع از او نام گرفت

دیو از بیمش جهان به یک گام گرفت

از هیبت او زلزله در خاک افتاد

وز دِرّهٔ او زلزله آرام گرفت

ای آن که حیا و حلم، قانون تو بود

قرآن ز مقام قرب، مقرون تو بود

خون تو سزا به صِبْغَةُ الله از انک

صبّاغی صِبْغَة الله از خون تو بود

صدری که گلِ طارمِ معنی او رُفت

دُرِّ صدفِ قُلزمِ تقوی او سفت

بودند دو کون سائلان درِ او

و او بود که از جمله سَلُونی او گفت

ای ماه ز حسن خلق تو یافته بهر

پر مشک ز عطرِ خُلق تو جملهٔ دهر

وز هر دو جهان کجا توان برد این قهر

کان آب حیات را بکُشتند به زهر

ای گوهر کانِ فضل و دریای علوم

وز رای تو دُرِّ دُرجِ گردون منظوم

بر هفت فلک ندید و در هشت بهشت

نُه چرخ، چو تو، پیشروِ ده معصوم