معشوق هزار دوست را دل ندهی

ور می‌دهی آن دل به جدایی بنهی

با مردم سهل خوی دشخوار مگوی

با آن که در صلح زند جنگ مجوی

بس قامت ِ خوش که زیر ِ چادَر باشد

چون باز کنی مادر مادر باشد

گر سنگ همه لعل بدخشان بودی

پس قیمت لعل و سنگ یکسان بودی

امروز دو مرده بیش گیرد مرکن

فردا گوید تربی از اینجا بر کن

زنبور درشت بی مروت را گوی

باری چو عسل نمی‌دهی نیش مزن

پند است خطاب مهتران آن گه بند

چون پند دهند و نشنوی بند نهند

از تو به که نالم که دگر داور نیست

وز دست تو هیچ دست بالاتر نیست

آن را که تو رهبری کسی گم نکند

وآن را که تو گم کنی کسی رهبر نیست

قاضی چو به‌ رشوت بخورد پنج خیار

ثابت کند از بهر تو ده خربزه‌زار