سخت است پس از جاه تحکم بردن

خو کرده به ناز جور مردم بردن

استاد معلم چو بود بی آزار

خرسک بازند کودکان در بازار

ای طبلِ بلندبانگ در باطن هیچ

بی‌توشه چه تدبیر کنی وقت بسیچ؟

روی طمع از خلق بپیچ ار مردی

تسبیحِ هزار دانه بر دست مپیچ

دونان چو گلیم خویش بیرون بردند

گویند چه غم گر همه عالم مردند