دردا که طبیب صبر می‌فرماید

وین نفس حریص را شکر می‌باید

آن کس که مرا بکشت باز آمد پیش

مانا که دلش بسوخت بر کشته خویش

گر دست رسد که آستینش گیرم

ور نه بروم بر آستانش میرم

باز آی و مرا بکش که پیشت مردن

خوشتر که پس از تو زندگانی کردن

شب‌پره گر وصلِ آفتاب نخواهد

رونقِ بازار ِآفتاب نکاهد

شاید پس کار خویشتن بنشستن

لیکن نتوان زبان مردم بستن

جمعی چو گل و لاله به هم پیوسته

تو هیزم خشک در میانی رسته

چون باد مخالف و چو سرما ناخوش

چون برف نشسته‌ای و چون یخ بسته

در چشم من آمد آن سهی سرو بلند

بربود دلم ز دست و در پای فکند

این دیده شوخ می کشد دل به کمند

خواهی که به کس دل ندهی دیده ببند

آن شاهدی و خشم گرفتن بینش

و آن عقده بر ابروی ترش شیرینش

انگور نوآورده ترش طعم بود

روزی دو سه صبر کن که شیرین گردد