مالی بغیرک انس من حیث خوفی و امنی.

هم بوی وصال تو دمد از گل من.

ما را بمران چو سایلان از در خویش

بنگر صنما که عاشقم یا درویش‌

ای باز هوا گرفته باز آی و مرو

کز رشته تو سری در انگشت من است.

گرنه سبب تو بودی ای درّ خوشاب

آدم نزدی دمی درین کوی خراب‌

در عشق تو از ملامت بی‌خبران

در جان و جگر خدنگها دارم من‌

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل‌

زین گونه که عشق را نهادی بنیاد

ای بس که چو من بباد بر خواهی داد.

گفتی بکنم کار تو بنوا فردا

آن کو که ترا ضمان کند تا فردا