تا با تو تویی ترا بحق ره ندهند

چون بی‌تو شدی ز دیده بیرون ننهند

از عشق تو آتشی بر افروخته‌ام

وانگه بخودی خود فرو سوخته‌ام

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال ازین فزون خواهی کرد

یا رب چه جگرهاست که چون خواهی کرد

آشوب جهان همه حدیث من و تو

بگذار مرا همه جهان گلشن تو

از نطق بهر دهن زبانی دگری

وز لطف بهر بدن روانی دگری

در خاطر هر کسی گمانی دگری

در تو که رسد تو خود جهانی دگری‌