من آن توأم تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل‌

از راز دلم جملگی آگاه تویی

اندر دل من بگاه و بیگاه تویی

گر یک نظرت چنان که هستی نگری

نه بت ماند نه بت پرست و نه پری‌

رو گرد سراپرده اسرار مگرد

کوشش چه کنی که نیستی مرد نبرد

مردی باید زهر دو عالم شده فرد

کو جرعه درد دوستان داند خورد

ناگاه بدان لاله رخان دادم دل

او بود سزای دل از آن دادم دل

بخت از در خان ما در آید روزی

خورشید نشاط ما بر آید روزی‌

و از تو بسوی ما نظر آید روزی

و این انده ما هم بسر آید روزی

ما را همه هر چه هست ایثار تراست

گوش از قبل سماع گفتار تراست

دیده نظر جمال بسیار تراست

جان و دل و دین نثار دیدار تراست‌

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

وز علت و عار برگذشتیم آسان‌

آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن

پیش تو رهی چنان تباه افتادست

کز وی همه طاعتی گناه افتادست‌

این قصه کز آن روی چو ماه افتادست

این رنگ گلیم ما سیاه افتادست.

بایّ نواحی الارض ابغی وصالکم

و انتم ملوک ما لمقصدکم نحو

حال دل خود ترا نمودیم و شدیم

بر درد دل اندوه فزودیم و شدیم‌

عشق عذاب عاشق است و عاشق عذاب بلا.

در آتش تیز و آب من دانم بود!

در عشق تو، گبر ناب من دانم بود!

دل سوخته، جان کباب، من دانم بود!

من نیستم ای نگار، تو هستم کن

یک جرعه شراب وصل بر دستم کن‌

با من بنشین بخلوت و مستم کن

گر سیر شوی بنکته‌ای پستم کن‌

از دیده و دوست، فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده، یا دیده خود اوست‌

زین بیش مزن تو ای سنایی غم عشق

کآواره چو تو بسند، در عالم عشق‌

بپذیر تو پند و گیر یک ره کم عشق

کز آب روان گرد برآرد غم عشق

کم تقتلونا و کم نحبّکم

یا عجبا لم نحبّ من قتلا

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم، گرم نماند غم تو

جز نام و خیال و عشقت ای جان جهان

بر لفظ و دل و دیده مرا نیست عیان‌

از عشق تو این بس نبود حاصل من؟

کآراسته وصل تو باشد دل من؟

پیش تو رهی چنان تباه افتادست

کز وی همه طاعتی گناه افتادست‌

این قصه نه زان روی چو ماه افتادست

کین رنگ گلیم ما سیاه افتادست‌

امروز که ماه من مرا مهمان است

بخشیدن جان و دل مرا پیمانست‌

دل را خطری نیست، سخن در جانست

جان افشانم که روز جان افشانست‌

گردان گردان به بندگیت افتادم

آن دولت شد که گفتمی آزادم‌