بین المحبّین سر لیس یفشیه

قول و لا قلم للخلق یحکیه

زان گونه پیامها که او پنهان داد

یک ذرّه بصد هزار جان نتوان داد

گفتم چو دلم با تو قرین خواهد بود

مستوجب شکر و آفرین خواهد بود

باللّه که گمان نبردم ای جان جهان

کامّید مرا فذلک این خواهد بود

مهر خود و یار مهربانت نرسد

آن خواه گر این و اگر آنت نرسد ‌

گلها که من از باغ وصالت چیدم

درها که من از نوش لبت دزدیدم‌

آن گل همه خارگشت در دیده من

و ان در همه از دیده فروباریدم‌

سیلی باید که هر دو عالم ببرد

تا نیز کسی غمان عالم نخورد‌

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

از علت و عار بر گذشتیم آسان‌

آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن‌

جز عشق تو بر ملک دلم شاه مباد

وز راز من و تو خلق آگاه مباد

کوته‌بینان نشود عشق توام زین دل ریش

دستم ز سر زلف تو کوتاه مباد

ما مؤنس عشقیم و شما برگذرید

وز قصه و حال عاشقان بیخبرید

از زشتی یار من شما غم چه خورید؟

در چشم من آئید و بدو در نگرید

رویی که خدای آسمان آراید

گر دست مشاطه را نه بیند شاید

هر چند غریبیم و دل اندر وائیم

ما چاکر آن روی جهان آرائیم‌

گفتم که ز عشق همچو مویت باشم

همواره نشسته پیش رویت باشم‌

اندیشه غلط کردم و دور افتادم

من چاکر پاسبان کویت باشم‌

شوریده شد ای نگار دهر من و تو

پر شد ز حدیث ما بشهر من و تو

چون قسمت وصل کرده آمد بازل

هجر آمد و گفت و گوی بهر من و تو

پیش تو رهی چنان تباه افتاده است

کز وی همه طاعتی گناه افتاده است

این قصه نه زان روی چون ماه افتاده است

کین رنگ گلیم ما سیاه افتاده است‌

گر لا بد جان بعشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد‌

یک تیر بنام من ز ترکش بر کش

وانگه بکمان عشق سخت اندر کش!

گر هیچ نشانه خواهی اینک دل و جان

از تو زدنی سخت و ز من آهی خوش!

یک ذره اگر کشف شود عین عیان

نه دل برهد نه جان نه کفر و ایمان‌‌‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

این خواه گر آن که این و آنت نرسد

آخر بسوی سعادت آید را هم

بیرون جهد از محاق روزی ما هم‌‌‌

در کوی امید منزلی دارم خوش

در قصه عشق مشکلی دارم خوش‌

تفصیل دلم چه پرسی ای جان جهان

‌‌‌ در جمله همی دان که دلی دارم خوش‌

نور دلی ار چه جفت نارم داری

تاج سری ار چه خاکسارم داری

چون دیده عزیزی ار چه خوارم داری

شادم بتو گرچه سوگوارم داری‌