از بعد علی است یازده فرزندش

بر جای رسول نعمت الله ولی است

او در دل و دل به هر طرف گرداند

نازک سخنی است عارفی گر داند

اینجا به صفت صفت به ما بنمودند

نه ذات به ذات این چنین فرمودند

آن نور که بر هر دو جهان تابان است

در ماه شب چهارده روشن آن است

بگسسته کسی ز هر دو عالم بی ‌شک

چون ابروی یار خویش پیوسته خوش است

بی ‌رنگ به نیرنگ ترا رنگی داد

خوش باش که او داده خود نستاند

بی واسطه این علم گر آموخته‌ای

گنجی ز معانی خوش اندوخته‌ای

در آینه تمثال جمال رخ اوست

دوری نبود که آینه دارد دوست

در حضرت او وحدت و کثرت دریاب

در موج و حباب می‌ نگر یعنی آب

در ظل آفتاب تو چرخی همی زنیم

وز خدمت او مراد ما بندگی است

در هر چه نظر کنم توئی در نظرم

وین طرفه که از تو من تو را می نگرم

در وحدت اگر کثرت ما محو شود

دریا ماند نه موج ماند نه حباب

ذاتی و چه ذات ، ذات موصوف من است

شک نیست که این ظهور موقوف من است

شهری که در او شحنه ستمکش باشد

بنگر که در آن شهر چه چربش باشد

فرق است میان این و آن دریابش

جانانهٔ ما از دل و جان دریابش

گفتم که به نقل نار بهتر یا به

سیب ذقنش گفت که شفتالو به

ما را به وجود خود نباشد بودی

گر زان که به ما بدی کجا می ‌بودی

مقصود ز بندگان همه خدمت اوست

و ز خدمت او مراد ما بندگی است

من سوخته‌ام بقیه‌ای گر یابی

در آتشم انداز که سوزم به تمام

هر کس که به قول خویش ثابت ناید

او را تو اگر یار نخوانی شاید