«گنجینهٔ اسرار الهی ماییم

بحر درر نامتناهی ماییم

بنشسته به تخت پادشاهی ماییم

بگرفته ز ماه تا به ماهی ماییم»

کشتی وجود مرد دانا عجب است

افتاده به چاه مرد بینا عجب است

کشتی که به دریا بود آن نیست عجب

در یک کشتی هزار دریا عجب است

مرغی که خبر ندارد از آب زلال

منقار در آب شور دارد همه سال

مه دوش به بالین تو آمد به سرای

گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای

مه کیست که او با تو نشیند یک جای

شبگرد جهان دیدهٔ انگشت نمای

صیدم بشد و درید دام این بتر است

می، درد شد و شکست جام این بتراست

دل سوخته گشت و کار خام این بتراست

دین ضایع و دنیا نه تمام، این بتراست

سوری که در او هزار جان قربان است

چه جای دهل زنان بی سامان است

* * *

تا درنزنی به هر چه داری آتش

هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش

با همت باز باش و با کبر پلنگ

زیبا به گه شکار و پیروز به جنگ

کم کن بر عندلیب و طاووس درنگ

کاینجا همه آواست و آنجا همه رنگ