نام صنمی که می نبینم بازش

ببسای بریشم و بزن بر سازش

بدری که بود در شب گیسوش قمر

نامش سر صندوق بود بر سر در

نام صنمی که مثل او دیده ندید

صادست ولی در اول قلب جدید

حرفی بفکن ز نام و آنگه بشمار

تا چند بود که نام یارم آنست

ماهی که فتاده بینی او را در شست

با صبر مصحّفش بباید پیوست

تا نام کسی شود که هر صبحدمی

آید بر ما مست و صراحی در دست

پسنه دهنی که مستم از بادامش

تا زر ندهی مرا ندانی نامش

برجای سرمه چو بخوانی سر سال

معلوم کنی نام مهی مشکین خال

هر چند تنم چو موی آن سیمتنست

مو بر سر من نام دلارام منست

دی بر سر کو ستاده دیدم پسری

یک نیمه ی کف نهاده بر پشت خری

گفتم لقبش گرت بدو هست سری

باید که برون از تو نداند دگری

آن لحظه که بفکنند پنجاه ز شست

معلوم کنند نام معشوقه ی ما

دندان عسس ز زیر و بالا بشکن

وانگه دهنش بدوز و دربند افکن

تا نام مه دلبر سیمین بر من

ماننده ی خورشید بدانی روشن

این طرف نگر که وقتی از عالم ذوق

نی بر سر حمدویه زدم نامی شد

دلدار مرا که بی همال افتادست

مقلوب و مصحّف همالش نامست

برگیر چهار برگ گشنیز و بنه

بر گوشه ی خوانچه تا بدانی روشن