با یار نو از غم کهن باید گفت

لابد بزبان او سخن باید گفت

لا نفعل و افعل نکند چندین سود

چون با عجمی کن و مکن باید گفت

با مایه خود بساز و چون بی هنران

سرمایه بعاریت مخواه از دگران

با دل گفتم چو از حضر شاد نه ای

وز بند زمانه یکدم آزاد نه ای

در تجربه های دهر استادان را

شاگردی کن، کنون که استاد نه ای

گر قصد کنی بکوی او باید کرد

ور آب خوری ز جوی او باید خورد

بستان ز خوشی چو کوی دلداران بود

رخسارهٔ گل چو روی می‌خوار‌ان بود

پیریش اثر کرده و در مهد هنوز

در عهده پیری و جوان عهد هنوز

چون نرگس اگر زرت نباشد در کف

بر پای بایست همچو سوسن در صف

خواهی که شوی به‌سر فلک‌سا‌ی چو من

خنجر مکش و دو دست بگشای چو من

سی روز ببویی و فراموش کنی

یک‌ماه نوا کنی و خاموش کنی

از گفتن سرّ تو دهان بر بستم

هر چند که ده‌زبان چو سوسن هستم

سر تا سر صورتی و رنگی و نگار

دل چون دل عاشقان و رخ چون رخ یار

در دیده نه جز نقش خیالت دارم

هر سو که نگه کنم تویی پندارم

یک باطن پر ز اشتیاقت دارم

پیراهن ماتم فراقت دارم

چون لاله تهیدست ز بو آمده‌ای

یا چون گل دو رنگ دو رو آمده‌ای

چون گل چه کنی ز عشق پیراهن چاک‌؟

مانند سمن سیم درانداز به‌خاک

آنجا که جمال ما جهان آراید

خورشید فلک روی به‌کس ننماید

از عشق لب لعل تو ای در خوشاب

چون نیلوفر سپر فکندیم بر آب

از فضل هزار گونه باد اندر سر

سودای هزار کیقباد اندر سر

جان کیست که او رنج گزند تو کشد؟

تن کیست که آسیب کمند تو کشد

دستم چون کمانهای بلند تو کشد

بر پای دهم بوسه چو بند تو کشد

خرسندم اگر سال بسالت بینم

در عمر اگر شبی خیالت بینم

کی پست شود آنکه بلندش تو کنی

شادان بود آندل که نژندش تو کنی

گردون سر افراشته صد بوسه دهد

هر روز بر آن پای که بندش تو کنی