آنک هستم ز خاک درگه او

من دلخسته روز و شب محروم

وطنش در میان جان منست

نی درون دل ار کنی معلوم

حرف سوم سه چون بیندازی

وانگاه دو حرف از ابروی تازی

در اول آن در آوری نامیست

گر زانک ترا بگفتنش کامیست

آن یار که جان و دل گروگان ویست

صد بر سر قرض نه که نامش گردد

فرشی که فکندم از پی آرامش

پهلو چو بر آن نهی بدانی نامش