من عیسی مریمم درین دیر

در راه مجردی سبک سیر

هر ناوک و صد هزار نخجیر

بیرون ز شکارگاه تدبیر

ور هستی ازین حیات دلگیر

در غمکده فراق می میر

سودی ندهد چو نیست تقدیر

نی سعی جوان نه همت پیر

افشاند فلک ز چشمه قیر

از مهر غزاله قطره ها شیر

آن گفت شدم ز جان خود سیر

این گفت که مرگ من رسد دیر

روشن سخن عرب کثیر

بر طارم نظم نجم نیر

کردند دراز دست تدبیر

بستند به پاش بند و زنجیر

زنجیرکشان قید تدبیر

زان زمزمه بگسلند زنجیر

فرمود خلیفه تا کثیر

آن در ره اهل عقل خیر

گشته به گمان سایه نخجیر

ز آسیمه سری به وی پنه گیر

بنمود جمال خود پس از دیر

زان می سوزم که زود شد سیر

چون شد پدرش ز خوان آن پیر

زین طعمه پاک چاشنی گیر

بردش بدر از سرای تدبیر

بیهوشیی آنچنان گلوگیر

مطلق گردان دست تقدیر

زنجیری ساز پای تدبیر

زان دام به جای صید نخجیر

گشته پی قوت خود مگس گیر

دزد از تو ز کار خویشتن سیر

گرگ از تو اسیر پنجه شیر

چون سر دهدت به صید نخجیر

ناید به دویدن از تو تقصیر

گر گرد جوانه شیر شبگیر

در حیله گریست روبه پیر

افتاده ز ترس لرزه بر شیر

خود را زان برج افکند زیر