باشد یابی به کدخدایی

از لیلی و عشق او رهایی

ریگ حرمت به سرمه سایی

در چشم زمانه روشنایی

گفتا به خدایی خدایی

کز وی نه تهیست هیچ جایی

از دست کریم یم عطایی

زانگشت کرم گره گشایی

روزی که زنی تو کوس و نایی

ما نیز زنیم دست و پایی

پیچان شده اژدها نمایی

بر خویش ولی نه اژدهایی

چشمش که ز سرمه خدایی

آسوده بود ز سرمه سایی

موسی وارش به کف عصایی

در دیده گرگ اژدهایی

یابم ز تو بوی آشنایی

آخر تو کیی و از کجایی

آن گفت که خوش بود رهایی

این گفت ز محنت جدایی

منزل نکند به هیچ جایی

طعمه نخورد به جز گیایی

کردی ز طلل عزلسرایی

بر هر خس و خار چهره سایی

هر دم که ز غم زدی نوایی

از هر پرش آمدی صدایی

ناقوسی دیر آشنایی

مزماری بزم بینوایی

ایام ز سنگ بی وفایی

افکند میان ما جدایی

لیلی گفتش که از کجایی

کاید ز تو بوی آشنایی

برداشت چو حادیان نوایی

در کوه فکند ازان صدایی

کی بهره برد چو من گدایی

در ظلمت هجر مبتلایی

می زد به امید دست و پایی

تا بو که ازان رسد به جایی

از هیچ مقام و هیچ جایی

زین بیش نبینمت دوایی