این خرقهٔ چار وصله بگذار

وان خلعت پادشاه بردار

این خرقهٔ چار وصله بگذار

وان خلعت پادشاه بردار

جان کهنم به عشق نو شد

دل رفت و به عشق در گرو شد

چیزی که مراد دل بر آن است

دلخواه من است و دلبر آن است

خوش لب ماست یک زمان بنشین

وز لب من گل دو سر بر چین

در آینهٔ تمام اشیا

بنموده جمال جمله اسما

در دیدهٔ ما نظر کن ای شاه

ای نور دو چشم نعمت‌اللّه

در وصف و کمال قدر او گفت

لولاک لما خلقت الافلاک

دل حاضر دار با خدایت

تا فیض بیابی از عنایت

دل مغرب نور ماه شاهی است

دل مشرق مهر صبحگاهی است

رحمی به دلم کن ای برادر

عود دل من ز خود روا بگذر

رندی که حریف ماست دایم

افتاده مدام در شراب است

رو طاعت و خیر کن که دین است

دین تو و هم دیانت این است

ستر است و ستایر و ستور است

بردار حجاب اگر چه نور است

عشق است که گوهر محیط است

عشق است که بحر بیکران است

گر جوهر جان ما بود پاک

ما را نبود ز هیچ کس باک

گر زان که تو پاکی ای برادر

هرگز ننهد تو را بر آذر

می دار به دست خود ترازو

تا ره نزند کسی تو را زو

نه فقر بماند و غنا هم

نه حکم فنا و نه بقا هم

ویران شده از رئیس ده ده

از بس که طلب کند که ده ده