فدای آن قد و زلفش که گویی

فرو هشته است از شمشاد شمشار

آن طره مشکریز دلدار

کرده است مرا به غم گرفتار

بر روی پزشک زن میندیش

چون بود درست پیشیارت

من بر تو فکنده ظن نیکو

و ابلیس ترا ز ره فکنده

مانند کسیکه روز باران

بارانی پوشد از کونده

آنگاه که من هجات گویم

تو ریش کنی و زنت رنبه

دو چیزش برکن و دو بشکن

مندیش ز غلغل و ز غنبه

دندانش بگاز و دیده بانگشت

پهلو بدبوس و سر به چنبه