این پرده از نهادت بردار همچو مردان

در پرده درنیایی تا پرده در نگردی

درمان عشق جانان هم درد اوست دایم

درمان مجوی دل را گر زنده جان به دردی

با آنکه پاره کردیم زنجیر عقل صد بار

زان زلف می‌توان بست ما را به تار مویی

ساقی و باده چونیست الا یکی پس از چه

در هر طرف فتاده مستی است از شرابی

تا علم و فضل بینی بی معرفت نشینی

یک نکته‌ات بگویم خود را مبین که رستی

بسیار گشت دورت تا مرد بی تفکر

گوید مگر قدیمی بی حد و منتهایی

هرگز قدیم باشد جنبده مکانی

زین قول می‌بخندد شهری و روستایی

بی نام وبی نشان شو تا زو نشان بیابی

کس با نشان نیابد آن یار بی نشان را

مشکل ز تار مویت دل را بود رهایی

پیوندهاست با تو هر تار موی ما را

باران با لطافت بارید بر گلستان

هم ورد یافت وردی هم خار یافت خاری

در لطف طبع باران کی می‌کند تفاوت

کز گل گرفت عزت وز خار دید خواری

از شرق صلب آدم یک لمعه گشت لامع

هابیل گشت نوری قابیل گشت ناری

عالم چو بحر مواج در وی فتن چو امواج

آن اهل بیت عصمت فی البحر کالجواری

الا علی مشتاق من در جهان ندیدم

رندی که مست باشد در عین هوشیاری

طومار حق‌شناسی گردید تا دمی طی

کاین سروری که شاهست بر هر قبیله حی

گشته چه عبد مملوک لایقدر علی شیء

ره آنچنان به غربت گردیده تنگ بروی

ناموس اعظم حق غیب مصون مطلق

کاندر شهود اویند روحانیان حیاری

آئینۀ تجلی معشوق عقل کلی

سرمایۀ تسلی عشاق بینوا را

ای معدلت پناهی هنگام دادخواهی

اورنگ پادشاهی شایان بود شما را

بی شاهدی و شمعی هرگز مباد جمعی

بی لاله شور نبود مرغان خوش نوا را

بی سرو قد دلجوی هرگز مجو لب جوی

بی سبزۀ خطش نیست آب روان گوارا