چون گل ز ساده لوحی، در خواب ناز بودیم

اشک وداع شبنم بیدار کرد ما را

تا می‌توان گرفتن، ای دلبران به گردن

در دست و پا مریزید، خون حلال ما را

نخلی که از ثمر نیست، جز سنگ در کنارش

باد مراد داند، دمسردی خزان را

هرچَند دیده‌ها را، نادیده می‌شُماری

هرجا که پاگذاری، فرش است، دیده‌ی ما

گفتیم: وقتِ پیری، در گوشه‌ای نشینیم

شُد تازیانه‌ی حِرص، قَدِّ خمیده‌ی ما

تا کَرد تَرکِ مِی دِلَم، یک شربتْ آبِ خوش نَخورد

بی‌مار شد طفلِ یتیم، از اختلافِ شیرها

در چَشمِ پاک‌بازان، آن دل‌نَواز، پیداست

آیینه، صاف چون شد، آیینه‌ساز، پیداست!

غیر از خدا که هرگز، در فکر او نبودی

هر چیز از تو گم شد، وقت نماز پیداست

خمیازهٔ نشاط است، روی گشادهٔ گل

ورنه که از ته دل، در این جهان شکفته است ؟

از شوق آن بر و دوش، روزی بغل گشودم

آغوش من چو محراب، دیگر به هم نیامد

از سنگلاخ دنیا، ای شیشه بار بگذر

چون سیل نو بهاران، زین کوهسار بگذر

هنگام بازگشت است، نه وقت سیر و گشت است

با چهرهٔ خزانی، از نو بهار بگذر

بر دشمنان شمردم، عیب نهانی خویش

خود را خلاص کردم، از پاسبانی خویش

در دشت با سرابم، در بحر یار آبم

چون موج در عذابم، از خوش عنانی خویش

چشم گشایش از خلق، نبود به هیچ بابم

در بزم بیسوادان، لب بسته چون کتابم

از خود مرا برون بر، تا کی در این خرابات

مستی و هوشیاری، سازد بلند و پستم

از جام بیخودی کرد، ساقی خدا پرستم

بودم ز بت پرستان، تا از خودی نرستم

راهی که راهزن زد، یک چند امن باشد

ایمن شدم ز شیطان، تا توبه را شکستم

سودای آب حیوان، بیم زیان ندارد

عمر سبک عنان را، صرف مدام گردان

کار جهان تمامی، هرگز نمی‌پذیرد

پیش از تمامی عمر، خود را تمام گردان