بس جانگداز باشد فر و شکوه دشمن

سوهان روح کبک است، پهنای سینه باز

پا بسته جهانی، دلخوش که سالکم من

پایت چو سرو در گل، خرم که من روانم!

منعم بیا جهان را قسمت کنیم باهم

خرجی زمال از ما، دخلش تمام از تو

ای از خودی و هستی، بر خویش دل نهاده

وز بیخودی و مستی خود را به باد داده

ته ته پری رخانند، جا کرده در ته خاک

قد قد سهی قدانند، بر روی هم فتاده