داند که روح در تن خاکی چه می‌کشد

هر ناز پروری که به غربت فتاده است

چون غنچه این بساط که بر خویش چیده‌ای

تا می‌کشی نفس، همه را باد برده است

جان می‌دهد چو شمع برای نسیم صبح

هر کس تمام شب نفس آتشین زده است

از باده خشک لب شدن و مردنم یکی است

تا شیشه‌ام تهی شده، پیمانه پر شده است

یک عمر می‌توان سخن از زلف یار گفت

در بند آن مباش که مضمون نمانده است

دیوانه شو که عشرت طفلانهٔ جهان

در کوچهٔ سلامت زنجیر بوده است

یک دل گشاده از نفس گرم من نشد

این باغ پر ز غنچهٔ تصویر بوده است

شیرازهٔ طرب خط پیمانه بوده است

سیلاب عقل گریهٔ مستانه بوده است

امروز کرده‌اند جدا، خانه کفر و دین

زین پیش، اگر نه کعبه صنمخانه بوده است

خونی که مشک گشت، دلش می‌شود سیاه

زان سفله کن حذر که به دولت رسیده است

سیری ز دیدن تو ندارد نگاه من

چون قحط دیده‌ای که به نعمت رسیده است

تسلیم می‌کند به ستم ظلم را دلیر

جرم زمانه ساز، فزون از زمانه است

غفلت نگشت مانع تعجیل، عمر را

در خواب نیز قافله ما روانه است

در گوشه فقس مگر از دل برآورم

این خارهاکه در دلم از آشیانه است

نادان دلش خوش است به تدبیر ناخدا

غافل که ناخدا هم ازین تخته پاره‌هاست

تا داده‌ام عنان توکل ز دست خویش

کارم همیشه در گره از استخاره هاست

یک دیدن از برای ندیدن بود ضرور

هر چند روی مردم دنیا ندیدنی است

بگشای چاک سینه که بر منکران حشر

روشن شود که صبح قیامت دمیدنی است

از شرم نیست بال و پر جستجو مرا

چون باز چشم بسته شکارم دل خودست

رخسارهٔ ترا به نقاب احتیاج نیست

هر قطره عرق به نگهبان برابرست