یک نقطه انتخاب نکرده است هیچ کس

خال بیاض گردن او انتخاب ماست

احوال خود به گریه ادا می‌کنیم ما

مژگان چو طفل بسته زبان ترجمان ماست

تنها نه‌ایم در ره دور و دراز عشق

آوارگی چو ریگ روان همعنان ماست

غافل مشو زِ مرگ، که در چَشمِ اهلِ هوش

موی سپید، رشته‌به‌انگشت‌بستن است

کفارهٔ شراب‌خوری‌های بی‌حساب

هشیار در میانهٔ مستان نشستن است

روشندلان همیشه سفر در وطن کنند

استاده است شمع و همان گرم رفتن است

از خون چو داغ لاله حصار دل من است

هر جا که بوی خون شنوی منزل من است

با پاکدامنان نظری هست حسن را

تا آفتاب سرزده، در خانه من است

بر حُسنِ زودسِیرِ بهار، اعتماد نیست

شبنم، به روی گُل، به امانت نشسته است

از حال دل مپرس که با اهل عقل چیست

دیوانه‌ای میانهٔ طفلان نشسته است

خواهد ثواب بت شکنان یافت روز حشر

سنگین دلی که توبهٔ مارا شکسته است!

پیوسته است سلسله‌ی موج‌ها به هم

خود را شکسته، هرکه دلِ ما شکسته است

غافل مشو ز پاس دل بیقرار ما

کاین مرغ پرشکسته قفسها شکسته است

جام شراب، مرهم دلهای خسته است

خورشید، مومیایی ماه شکسته است

جز روی او که در عرق شرم غوطه زد

یک برگ گل هزار نگهبان نداشته است

کنعان ز آب دیده یعقوب شد خراب

ابر سفید اینهمه باران نداشته است

گردن مکش ز تیغ شهادت که این زلال

از جویبار ساقی کوثر گذشته است

از ما سراغ منزل آسودگی مجو

چون باد، عمر ما به تکاپو گذشته است

این گردباد نیست که بالا گرفته است

از خود رمیده‌ای است که صحرا گرفته است

از دست رستخیز حوادث کجا رویم ؟

ما را میان بادیه باران گرفته است