چندین حریر حُلّه که گسترد بر درخت

مانا که بر زدند به قُرقوب و شوشتر

دل شاد دار و پند کسایی نگاه دار

یک چشمزد جدا مشو از رطل و از تفاغ

دل نرم کن به آتش و از بابزن مترس

کز تخم مردمانْت برون است پرو بال

نادیده هیچ مشک و همه ساله مشکبوی

ناکرده هیچ لعل و همه ساله لعل فام

ما را بدان لب تو نیاز است در جهان

طعنه مزن که با دو لب من چرا چَخی