چون باد، خیز و آتش پیگار برافروز

چون ابر، و روز ظفر بی غبار کن

صبح آمد و علامت مصقول برکشید

وز آسمان شمامه کافور بردمید

گویی که دست قرطه شعر کبود خویش

تا جایگاه ناف بعمدا فرو درید

کرد آن سپید کار بملک تو چشم سرخ

تا زرد روی گشت و جهان شد برو سیاه

پیش سپاه تست زبخت تو پیشرو

بر بام ملک تست ز عدل تو پاسبان