خیمه زربفت سما بی ستون

بر سر عالم کند او سرنگون

آه چه سازم که دلم گشت خون

درد دل من شده از حد برون

ساخت چو صنعش قلم از «کاف » و «نون »

شد به هزاران رقمش رهنمون

گل که به تجرید بود رهنمون

نقد خود آورده ز خرقه برون

کای به جمال از همه خوبان فزون

پای منه هر دم از ایوان برون

غرقه به خون غنچه زنگارگون

آمد ازان گلبن احسان برون

کبش منی را به منا ریز خون

نفس دنی را به فنا کن زبون

با نفس تنگ برآر از درون

زمزمه نحن بکم لا حقون

هر شب ازین پرده زنگارگون

این همه لعبت که سر آرد برون

هر دمت از درد دو صد قطره خون

از بن هر موی تراود برون

پیش مکن دست تطاول برون

کز تو قلمرو چو قلم شد نگون

موی خود آورد ز معجر برون

چون شبه شبرنگ و چو شب قیرگون

آن که به صد نیش یکی قطره خون

ناید از امساک ز دستش برون

منتظر وقت نشسته که چون

با تو دهد نفرت خاطر برون

خط وی از خطه دانش برون

گشته به سر حد خطا رهنمون

نقش کن لوح درون و برون

صنعتش از تهمت آلت مصون

در بن این شیشه سیماب گون

بند چو دیوم به هزاران فسون

مور چو در شیشه بود سرنگون

جانش از آنجا مگر آید برون

گفت چه از دست من آید کنون

رفت چو سر پنجه ز دستم برون

غرقه به خون غنچه زنگارگون

آمد از آن گلشن احسان برون