چشم گشودیم بروی حبیب

گوش ببستیم ز قول عدول

این همه را گفت و قوی کرد دل

داد به خود جرأت و شد مستقلّ

گفت که آه ای پسرِ سنگ دل

ای ز دلِ سنگِ تو خارا خَجِل

هیچ نمی کَند از آن چشمه دل

جان و دِلَش گشته بدان مُتّصِل

گفت که گر گیرمش اندر بَغَل

نقشِ رخِ سبزه پذیرد خَلَل

کای تو مِهین راه نمایِ سُبُل

نیک برآوَردیَم از گِل چو گُل

ملت اسلام بر آن بل‌فضل

شورش کردند در اسلامبول

ای در یک دانهٔ دریای دل

ای گهر گمشده در آب و گل

کیدی و تزویری و مکر و حیل

ظلمی و بیدادی و جور و دغل

خاصه وقوع جدل بی‌بدل

جنگ شگفت آور بین‌الملل

گیرم از اینگونه نزاع و جدل

ملک جهان شد به یکی مستقل

بهر بشر هست دو پر در مثل

زان دو یکی علم بود یک عمل

در همه جا بر دول و بر ملل

نفع رسانم مگر اندر محل

نور یقین باید ر آنهم بدل

جز که ز قرآن نشود متصل

حق اخوت که بود از ازل

امر طبیعی به میان ملل

بلکه جهان را کند آن سنگدل

ز آتش بیداد و ستم مشتعل

در همه اعمال کدامین عمل

سرزدی افزون ز تو ای بی‌بدل