روزی ازو کرد فضولی سؤال

کای نزده راه تو خواب و خیال

علم بود و جوهر و باقی سفال

آن چو حقیقت دگران چو خیال

حارس و بواب تو بر بد سگال

بسته پی حفظ تو راه خیال

گاوک شیر آور هر پیر زال

خرج شد از تو به خراجات سال

مال یتیمان به رهت پایمال

حاصل سایل ز تو ذل سؤال

بود یکی شاه که در ملک و مال

عهد وزیری چو رسیدی به سال

صورت موزون تو نظم جمال

مطلع آن جبهه فرخنده فال

وان که به تعلیمگه ماه و سال

شکل الف را نشناسد ز دال

از پس سی روز برآید هلال

روی نمودی تو پس از شصت سال

هر چل تو یک چله کز علم و حال

سیر کنی در درجات کمال

گوش مده بیهده هر قیل و قال

تا نکشی درد سر گوشمال

باز نشان از ره کسب کمال

از نم آن نایژه گرد ملال

زنده باقی احد لایزال

حی توانا صمد ذوالجلال

تا نشوی همچو زمین پایمال

دور نشین از همه گردون مثال

لیک بسی راه کند طی هلال

تا گذر آرد به مقام و کمال

خود به چنین جا که خرد مانده لال

هست زبان را چه مجال مقال

بر سر راه کرم لایزال

چشم به ره تا چه نماید جمال

چرغ که شد تشنه به خون غزال

مروحه جنبان شود از زور بال

گر نه ز ایام خورد گوشمال

جستنش از خواب نماید محال

نیست خوش آمد به در از چند حال

بی‌غرضی نیست خوش آمد سگال