زنده درونی که بدرد آشناست

مرهم کوید نمکش مدعاست

آب تو در چشمه ناکامی است

صاف تو در جام تهی جامیست

خنده مستانه کبکم هواست

لذت پژمردگی دل بلاست

وانکه برازنده امیدهاست

تحفه او جنبش امید ماست

هر که درین درد گران مبتلاست

داروی بیهوشی مرگش دواست

لذت این نغمه بدل آشناست

چشمه این شهر ندانم کجاست

قفل درونی که در او گنجهاست

گو بگشاید که کلید آشناست

گفت چه باد ازره این روضه خاست

کزورق گل چمن کربلاست

رشته این دام تنیدن خطاست

صید تو معلوم که چندش بهاست

برگی و رعنائی باغ از خطاست

باغ چنان برگ چنین کی رواست

اسب تو بر آخور عطلت چراست

خود و رکاب مه و مهرت کجاست

ناطقه کز قول سخن پادشاست

هم ز درم نطق به دریوزه خواست

گلشن خوبی که خوش آب و هواست

تازگی او ز بهار حیاست

با الفِ ابجد لوح خداست

طفل خرد را به خرد رهنماست

حمد بجز ذات خدا نارواست

مدح به غیر از صفتش ناسزاست

لیک نه آن خور که نمایان تو راست

درخور این چشم سفید و سیاست

مدح صفات تو ز ما کی رواست

مدح [و] ثنای تو ز تو خوش نماست

رشتهٔ تسبیح تو دام ریاست

مهرهٔ آن دانهٔ دام هواست

بلبل اگر ناله برآرد رواست

خاصه که از طرف گلستان جداست

مسکن عشاق تو شهرِ بلاست

شربتِ مشتاق تو زهرِ فناست