هر دو کشیده سرِ سبزه دراز

هر دو زده تکیه بر آرنجِ ناز

زهرۀ طناز به انواعِ ناز

کرد بر او دستِ تمتّع دراز

تا به کی آرم به تو عجز و نیاز

وای که یک بوسه و این قدر ناز!؟

شد ملک راد به منبر فراز

لعل سخن‌سنج ز هم کرد باز

کف لئیمش نشد ازحرص و آز

جز ز پی زر ستدن هیچ باز

گفته بدو سعدی شیراز، راز

برده بدو ناخن حافظ نماز

برده ز بس پیش حقیقت نماز

پشت خمیده چو کمان طراز

پیرترین مرد بجستند باز

تا که گشایند بدو قفل راز

یعنی اگرهست به ملکت نیاز

شیرصفت قوّت سرپنجه ساز

دیده از آن خواب نمودم چوباز

باب تحیر به رخم شد فراز

پادشهی بود رعیت‌نواز

ساز عدالت بجهان کرده ساز

هم تو در آن ملک علم بر فراز

تا در اقبال شود بر تو باز

دست نکردند به سویش دراز

او بشعف میشد و میگفت باز

خار بگفت اینهمه ای گل مناز

دار نگه عزت و خارم مساز

نیست چو بیچاره شود چاره‌ساز

از صفت خویش کجا سر فراز

بود یکی ظالم مردم گداز

مردم از او در حذر و احتراز

دکه فرو بست و بگفت ار که باز

دیدیم اینجا کنمت صد نیاز

خلق بر او دوخته چشم نیاز

او بسوی دادگر کار ساز