بیا یک شو منور کن اطاقم

مهل در محنت و درد فراقم

به طاق جفت ابروی تو سوگند

که همجفت غمم تا از تو طاقم

چنین گفت او که یوسف در فراقم

بکشت وزرد کرد از اشتیاقم

چو من درزاد خویش از بیست طاقم

مکن چون بیست عقد از جفت ساقم

چو ابرو از طرب پیوسته طاقم

که هر دم یاریی بدهد فراقم

بچشم آمد سر مویی فراقم

چو موی ابرویت، پیوسته طاقم

وصالت بود و شد عین فراقم

کنون دل پر ز درد و اشتیاقم

ز بهر وصل تو اندر فراقم

بدیدار خوش تو اشتیاقم

همی پرسی که چونی در فراقم

چه می پرسی ز خورد و خواب، طاقم

دل و هوش او چنان بربود یکسر

به چشم شوخ و ابروهای طاقم

در وصلم به رو یکباره در بست

[...]

کز آن روزی که مسکن شد عراقم

همه زهر است و تلخی در مذاقم