خضاب تازه‌ای هردم به روی کار می‌آری

شدی پیر و همان دست از سیه‌کاری نمی‌داری

به فریاد کس از خواب صبوحی برنمی‌خیزد

مگر بر دست و پای آن پری‌رو آفتاب افتد

در آن گلشن که آید در سخن لعل گهربارش

ز شبنم آب حسرت غنچه‌ها را در دهان گردد

بهای بوسه‌اش سر می‌دهم چون زر نمی‌گیرد

خیالی کرده‌ام با خویش اما سر نمی‌گیرد

ز ابرو یک سر و گردن بلند افتاده مژگانش

کمان پرزور چون افتد خدنگ او رسا باشد

سیه گر کرد روزم چشم او، خود هم کشید آخر

مکافات عمل را در لباس سرمه دید آخر

ز شوخی ها به برق نوبهاران نسبتی دارد

که می ریزد چو باران خون و خندان است شمشیرش

نفس در سینه باد خزان می سوخت نومیدی

چراغ گل اگر می بود در زیر پر بلبل

درین بستانسرا خود را چنان صائب سبک کردم

که رنگ چهره گل را گران پرواز می بینم

اگر این رنگ دارد خنده های شرم بیزارش

گل این باغ خواهد بر دماغ باغبان خوردن

چراغ زندگی را می کند مستغنی از روغن

زبان خویش چون خورشید بر دیوار مالیدن

چه سان در حلقه آغوش گیرم شوخ‌چشمی را

که از شوخی نگین را از نگین دان می‌کند بیرون

میم در جام، اخگر در گریبان است پنداری

گلم در دست، آتش در نیستان است پنداری

مگر ذوق خودآرایی براندازد نقابش را

وگرنه عشق مسکین چه دارد رونمای او؟

قیامت را به رفتار آورد سرو روان تو

زند مهر خموشی بر لب عیسی زبان تو

صبا را منع می کردم ز گلزارت، چه دانستم

که زیر دست صد گلچین برآید گلستان تو

گرفتم سال را پنهان کنی، با مو چه می‌سازی؟

گرفتم موی را کردی سیه، با رو چه می‌سازی؟

ز مستی دیگران را می‌کنی تکلیف می نوشی

به عیب دیگران خواهی که عیب خویش را پوشی