کجا نقصان پذیرد عشق از دمسردی ناصح

نباشد از هوای سرد پروا گرمی تب را

ز درویشان بی‌قدر است رفعت اهل دولت را

ز پهلوی پری یابد هما اوج سعادت را

کشد دریای رحمت، تنگ چون مادر در آغوشت

برون کن از سر خود چون حباب این باد نخوت را

اگر تمکین حسنش بگذرد در دل گلستان را

ز لنگر بگسلد شبنم، کمند مهر تابان را

کنی گر آشنای درد جهان غفلت آیین را

به چشمت چون نمک بر زخم سازد خواب شیرین را

ره عشق است، با این عزمهای سست نتواند شد

که بر آتش زدن نبود میسر پای چوبین را

پر از عیش و طرب گردد ز یاد دوست محفل‌ها

که غم را پیش او، حد نشستن نیست در دل‌ها

به تنگ آمد دل، از خودسازی این باغ و بستان‌ها

دگر دست من است و، دامن پاک بیابان‌ها

ندارند از ته دل، الفتی اهل جهان باهم

مگر در خواب مژگانی به مژگان آشنا گردد

نفس از ذکر شهد آن لبم گر بهره ور گردد

عجب نبود که نی از ناله من نیشکر گردد!

اگر بیند بخوابم، نرگسش بی‌خواب می‌گردد

اگر با زلف گویم حال دل، بی‌تاب می‌گردد

نه اشکست اینکه در بزم وصال از دیده می‌آید

نگاهم در نظر از دیدن او، آب می‌گردد

کدورت پاک‌طینت را، صفای سینه می‌گردد

که خاکستر چراغ خانه آیینه می‌گردد

نیند از احتیاط خصم، دنیا دیدگان غافل

چنار از سالخوردیها، زره زیر قبا دارد!

تلاش تیرگی با آتش دل در نمی‌گیرد

که تیغ شعله هرگز رنگ خاکستر نمی‌گیرد

نگه را، عکس رخسار تو، شاخ ارغوان سازد

شکست رنگ من، آیینه را برگ خزان سازد

ز ضعف بیغمی، نتواند آهم از جگر خیزد

مگر دردی بگیرد دست افغانم، که بر خیزد!

زند صبح جزا چون بر محک نقد عملها را

همین از کرده های ما خجالت سرخ رو باشد

بغیر از کنج تنهایی، دگر یاری نمیباشد

بغیر از دامن پر اشک، گلزاری نمی باشد

بآزار غمت گفتم که: گیرم انتقام از خود!

چه سازم؟ در ره عشق تو آزاری نمیباشد!

دلم چون نامه از حرفش فراموشی نمیداند

زبانم، چون زبان حال، خاموشی نمیداند

ز چوب بید از آن خاکستری چندان نمیماند

که بعد از مرگ میراثی ز آزادان نمیماند