جهانی دل کباب از غم که آن گل ز آه مستانش

شرار اخگر دل می‌جهد بر طرف دامانش

رود چون قطره های ژاله اشک از چشم نمدیده

یکایک باز میآید نمیگردد تهی دیده

بصید دل کمند ره شد آنکاه کل بهر گامی

خم زلفت گشا تا تیر بر هو سو نهد دامی

شب هجرست و ما آشفته ایم از زلف او ایدل

چو شب تا رست ودرهم راه تو دست از طلب بگسل

نمک در آب حیوان زان لبت از خنده اندازد

گر آن شوی برانگیزد که این شوریده نگذارد